O tomiku

Życie nie znosi pustki. Jedną z najdotkliwszych pustek jest ta, która powstaje po śmierci najbliższej nam osoby, na przykład ojca. Nada Topić wypełnia ją wierszami, w których wspominanie zmarłego płynnie przechodzi w jego rekonstrukcję, rekonstrukcja zaś – w projekcję, umożliwiając współistnienie świata i zaświatów już teraz, bez konieczności czekania na własną śmierć. Takie rzeczy potrafi tylko poezja.