Anna Czekanowicz. W latach 1978-1990 kierowniczka literacka Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej. W roku 1990 uczestniczka International Writing Program na Uniwersytecie Iowa. W latach 1994-2007 zastępczyni dyrektora Państwowej Opery Bałtyckiej. W latach 2002-2005 prezeska gdańskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. 2007-2016 Dyrektorka Biura Prezydenta do spraw Kultury w Urzędzie Miejskim w Gdańsku. W latach 2016-2019 doradczyni do spraw kultury Prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza. Członkini Rady Kultury Gdańskiej (2019-2023) i polskiego PENClubu. Pomysłodawczyni festiwalu i nagrody Europejski Poeta Wolności. Książki poetyckie: „Ktoś, kogo nie ma” (1976), „Więzienie jest tylko we mnie” (1978), „Pełni róż obłędu” (współautor Zbigniew Joachimiak; 1983), „Najszczersze kłamstwo” (1986), „Śmierć w powietrzu” (1991), „Wciąż widzę twarze” (1994). Publikowała w „Punkcie”, „Tytule” i innych czasopismach. Autorka opowiadań, które znaleźć można m.in. w II tomie antologii kultury współczesnej „Transgresje (Odmieńcy)” pod redakcją Marii Janion i Zbigniewa Majchrowskiego.
Krzysztof Czyżewski (Przewodniczący Jury) Praktyk idei, eseista i animator działań międzykulturowych. Dyrektor artystyczny Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016 w latach 2012-2013. Twórca Fundacji „Pogranicze” i Ośrodka ”Pogranicze – sztuk, kultur, narodów” w Sejnach, redaktor naczelny pisma „Krasnogruda” i szef wydawnictwa Pogranicze, w którym redaguje m.in. serie „Meridian” oraz „Sąsiedzi”. Inicjator programów dialogu międzykulturowego w Europie Środkowej, na Bałkanach, Kaukazie, Azji Środkowej i innych pograniczach świata. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 1978-1983 pracował jako aktor i instruktor Stowarzyszenia Teatralnego Gardzienice. Prowadzi zainicjowaną przez siebie podczas wojen w byłej Jugosławii latającą kawiarnię literacką „Café Europa”, której spotkania, łączące czytania poezji z muzyką i dyskusją, odbyły się dotychczas m.in. w Sarajewie, Bukareszcie, Amsterdamie, Sztokholmie, Warszawie, Barcelonie i Nowym Jorku. Jako członek rady d/s kultury współpracował przez szereg lat z Instytutem Społeczeństwa Otwartego w Budapeszcie. Laureat stypendium dla innowatorów społecznych i członek Stowarzyszenia Ashoka. Przewodniczący kapituły Nagrody im. Ireny Sendlerowej. Laureat Medalu św. Jerzego, nagród A. Gieysztora i J. Giedroycia, nagrody Forum Ekonomicznego w Krynicy „Nowa Kultura Nowej Europy”. Obecnie tworzy Prowincję Pedagogiczną Budowniczych Mostów w Krasnogrudzie, na granicy polsko-litewskiej.
Paweł Huelle był wieloletnim Jurorem konkursu EPW. W edycji 2022-2024 brał udział w pierwszym spotkaniu Jury, gdzie wyłoniono finałowe tomy. 27 listopada 2023 roku z wielkim żalem przyjęliśmy informację o jego śmierci. Prozaik, ale chwilami również poeta, dramaturg i scenarzysta, eseista i felietonista, redaktor i wykładowca uniwersytecki.rnNajwiększy rozgłos w kraju i za granicą przyniosła mu debiutancka powieść „Weiser Dawidek” uhonorowana m.in. Nagrodą im. Fundacji Kościeleckich. Akcja tej książki, jak również wszystkich następnych, osadzona jest w Gdańsku, w przeszłości, teraźniejszości, a nawet – jak w przypadku „Ostatniej wieczerzy” – w przyszłości. W 2008 za powieść „Ostatnia wieczerza” był nominowany do Nagrody Literackiej Nike. W 2001 za książkę „Mercedes-Benz. Z listów do Hrabala” został laureatem Paszportu Polityki.rnrnJako rodowity Gdańszczanin aktywnie uczestniczył w ruchu Solidarności w latach 80. Był członkiem redakcji „Głosu Wolnego”, a w czasie stanu wojennego współpracował z wydawnictwami podziemnymi.rnrnO potrzebie tworzenia mówi: „Jeżeli ktoś ma przeświadczenie, że język sztuki zawiera ważny komunikat, choć niekoniecznie natychmiast słyszalny, jeżeli potrafi posługiwać się tym językiem i jeżeli ma taką potrzebę – to niech to robi.” („Polityka”)
Zbigniew Mikołejko. Polski filozof religii, eseista. Kierownik Zakładu Badań nad Religią w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN w Warszawie, członek Amerykańskiej Akademii w Rzymie (1996), profesor Warszawskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej im. Bolesława Prusa.
Opublikował ponad 800 tekstów – oprócz polskiego, w językach: angielskim, francuskim, hiszpańskim, niemieckim, portugalskim, rosyjskim, ukraińskim i włoskim.
Zastrzega sobie wolność wyboru wiary: „Ja nigdy nie mam pewności. Jak niedowiarkowie przekonują mnie do niewiary, idę w stronę wierzących. Jak wierzący – do wiary, uciekam w stronę niedowiarków. Najgorsza jest przemoc dyskursu, takiego czy innego. Niewiara też jest zresztą wiarą, ale w to, że Bóg nie istnieje, że nie jest dla nas ważny.”Ma jasne zdanie co do źródła pragnienia twórczości w ludzkim życiu: „Świadomość, że jesteśmy skazani na śmierć, powinna kazać nam zaprząc wszystkie siły w służbę teraźniejszości, w sadzenie drzew, pisanie książek, picie kawy z kimś miłym, podziwianie krajobrazu Warmii, Umbrii czy Sandomierszczyzny, tak przeze mnie ukochanych.” („Gazeta Wyborcza”)
Stanisław Rosiek. Pisarz, historyk literatury, eseista i wydawca. Urodził się w 1953 roku w Gdańsku. Pracuje w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Gdańskiego. Był członkiem redakcji Litterariów, Punktu i Podpunktu, a także rocznika „Punkt po Punkcie”. Współredagował z Marią Janion trzy tomy z serii „Transgresje („Galernicy wrażliwości 1981, „Osoby 1984, „Maski 1986).rnrnRazem ze Stefanem Chwinem napisał książkę „Bez autorytetu. Szkice” (1981), za którą w 1983 roku otrzymali nagrodę Fundacji im. Kościelskich. W latach dziewięćdziesiątych zajmował się kultem pośmiertnym Adama Mickiewicza („Zwłoki Mickiewicza. Próba nekrografii poety” 1997) oraz twórczością kilku pisarzy dwudziestowiecznych (Peiper, Schulz, Białoszewski). Jest współautorem „Słownika schulzowskiego” (2002) oraz cyklu pięciu podręczników do nauki języka polskiego w szkołach średnich („Między tekstami” 2002–2005). W 2002 opublikował antologię „Wymiary śmierci”. Jesienią 2008 roku ukazała się jego książka, pt. „[nienapisane]”, a w 2010 „Władza słowa”.
Anda Rottenberg. Historyk i krytyk sztuki, kuratorka wystaw zbiorowych i indywidualnych prezentujących polską sztukę współczesną. Współautorka scenariusza filmu fabularnego „Bluszcz” (reż. Hanka Włodarczyk) oraz autorka kompendium wiedzy o polskiej sztuce powojennej „Sztuka w Polsce 1945-2005” (2005). Jej teksty krytyczne o sztuce ukazały się w 2009 roku pod tytułem „Przeciąg”. Autorka nominowanej do wielu nagród autobiografii „Proszę bardzo” (2009). Sztuka, którą promuje, budzi wiele kontrowersji. Ona sama przyznaje: „Porywam się na rzeczy, które przekraczają wyobraźnię wielu osób, niemających przygotowania do odbioru sztuki współczesnej. Ciekawiły mnie i nadal ciekawią problemy poruszane przez twórców niekonwencjonalnych, wykraczających poza uznane społecznie kanony – a to zawsze najpierw budzi sprzeciw, dopiero potem się upowszechnia i wchodzi do podręczników.” („Elle”)
Beata Stasińska. Wydawczyni, redaktorka, współzałożycielka i przez lata redaktorka naczelna wydawnictwa W.A.B. Ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, z którym również teraz jest związana – wykłada na Podyplomowym Studium Wydawniczym UW.rnrnO swojej pracy mówi: „Wydawca (…) zakochuje w cudzych talentach, tu nie ma miejsca na narcyzm. Jest w tej pracy rodzaj idealizmu czy nawet naiwności, dzięki którym rzeczy niemożliwe stają się możliwe. Trzeba lubić ludzi, którzy piszą, szanować ich za talent, bo to rzadki dar.” („Elle”)
Beata Stasińska została odznaczona przez rząd francuski Narodowym Orderem Kawalera Zasługi i wyróżniona odznaką Zasłużony Działacz Kultury. Tygodnik „Polityka” przyznał jej tytuł Kreatora Kultury (2002 r.), uhonorowana została również medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2008 r.). Należy do Rady Programowej Kongresu Kobiet, nieformalnego ruchu społecznego Obywatele Kultury i Polskiego PEN-Clubu i Rady Funduszu Mediów.
Olga Tokarczuk. Psycholog, pisarka, poetka, eseistka, autorka scenariuszy. Urodziła się w 1962 roku w Sulechowie. Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Warszawskim, lecz poświęciła się literaturze.rnOlga Tokarczuk jest laureatką literackiej Nagrody Nobla oraz m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich i Paszportu „Polityki” (1997 r.), Nagrody Kulturalnej Śląska (2003 r.), Nagrody Miast Partnerskich Torunia i Getyngi im. Samuela Bogumiła Lindego (2008 r.) oraz Uznamskiej Nagrody Literackiej (2012 r.). Za Dom dzienny, dom nocny pisarka otrzymała prestiżową nagrodę Brücke Berlin-Preis (2002 r.), powieść była także nominowana do International IMPAC Dublin Literary Award (2004 r.). Jej powieści przetłumaczono na wiele języków, m.in. angielski, francuski, niemiecki, hiszpański, włoski, szwedzki, duński, bułgarski, serbski, chorwacki, rosyjski, czeski, ukraiński, turecki, a także chiński, japoński i hindi. Niektóre utwory doczekały się inscenizacji teatralnych (m.in. Prawiek i inne czasy dwukrotnie: w reż. Sebastiana Majewskiego i Piotra Tomaszuka, dla Teatru Telewizji w reż. Marii Zmarz-Koczanowicz) oraz adaptacji filmowych (Żurek, reż. Ryszard Brylski, Aria Diva, reż. Agnieszka Smoczyńska). W 2015 r. odbyła się premiera filmu w reżyserii Agnieszki Holland opartego na powieści Prowadź swój pług przez kości umarłych ze scenariuszem Olgi Tokarczuk. Dla Tokarczuk pisarstwo jest czymś bardzo osobistym. „To by było za duże zadanie – pomagać światu. Za ambitne. Pisanie, opowiadanie, porządkuje przede wszystkim mnie samą, moje własne doświadczenie.” Rolą pisarza jest „dojrzeć w chaosie jakąś nić sensu. Być może wszelki sens nie może być czymś danym z zewnątrz, nie może być żadnym porządkiem obiektywnym, nadawanie sensu staje się wtedy jego tworzeniem. Samo postrzeganie jest już tworzeniem porządku.” (merlin.pl)
Andrzej Jagodziński. Absolwent filologii czeskiej i słowackiej, tłumacz, publicysta, redaktor. Był dziennikarzem czechosłowackiej sekcji Radia Wolna Europa, korespondentem „Gazety Wyborczej” w Pradze i Bratysławie, dyrektorem Instytutu Polskiego w Pradze i tamtejszym radcą kulturalnym Ambasady RP, dyrektorem Międzynarodowego Funduszu Wyszehradzkiego, dyrektorem Festiwalu Wyszehradzkiego, ekspertem ds. ekspansji mBanku na rynek czeski i słowacki, redaktorem „Literatury na Świecie”. W 2009 r. został laureatem Literacką Nagrodą Europy Środkowej Angelus za 2011 roku został laureatem czeskiej Nagrody Jirzego Theinera. Obecnie pełni funkcję dyrektora Instytutu Polskiego w Bratysławie. Tłumaczył m.in. Havla, Kunderę, Skvoreckiego i Hrabala. Na pytanie o dobry przekład odpowiada: „Dobry przekład to taki, który czytam i nie mam ochoty sięgnąć do oryginału, nic w nim nie zgrzyta.” (dwutygodnik.com)