Bośnia i Hercegowina, Miłosz Waligórski

Darko Cvijetić, Śnieg robił wszystko, żeby nie spaść

Śnieg robił wszystko żeby nie spaść to opowieść o pokoleniowym bólu, wojennym znamieniu, które nigdy niezagojone, domaga się głosu. Narracja przywodzi na myśl zapis reporterskich obserwacji bacznych na detale, przez które przeziera delikatny, wyczulony na kruchą konstrukcję człowieka język. Darko Cvijetić sięga po absurd, by zbliżyć się do zła, odsłonić je, opowiedzieć i rozliczyć. Powracają w tomie echa upiorów, mroczny miejski folklor pełen jest złych domów i ciężkiej, zmęczonej ziemi. Malewicz spoczywa w bezimiennym grobie, anioł o oczach syryjskiego uchodźcy zerka na cerkiewną Matkę Boską – poeta zwraca naszą uwagę na wartość pamięci, która przemawia do nas przez sztukę, architekturę, religię, a nade wszystko – odwagę pojedynczego człowieka.

Darko Cvijetić

Darko Cvijetić (ur. 1968) – bośniacko-hercegowiński poeta, prozaik, reżyser, aktor i dramaturg. Syn Chorwatki i Serba. Wydał tomy poetyckie: Noćni Gorbačov (1990, Nocny Gorbaczow), Himenica (1996, Hymenik), Manifest Mlade Bosne (2000, Manifest Młodej Bośni), Passport for Sforland (2004), Masovne razglednice iz Bosne (2012, Masowe pocztówki z Bośni), Konopci s otiskom vrata (2013, Sznury ze śladami szyi), Mali ekshumatorski eseji (2015, Małe eseje ekshumacyjne), Emotikoni u Viberu (2016, Emotikony na Viberze), Paraolimpijske himne (2017, Hymny paraolimpijskie), Ježene kožice (2017, Gęsia skórka), Snijeg je dobro pazio da ne padne (2019, Śnieg robił wszystko żeby nie spaść). Opublikował powieści Schindlerov lift (2019, Winda Schindlera) i Što na podu spavaš (2020, Dlaczego śpisz na podłodze) oraz zbiór opowiadań Noćna straža (2021, Nocna straż). Jego wiersze tłumaczono na liczne języki. Jako aktor wystąpił m.in. w Zbrodni i karze (reż. Gradimir Gojer, 2007); Grobowcu dla Borysa Dawidowicza (reż. Gradimir Gojer, 2009); Czekając na Godota (reż. Radenko Bilbija Clow, 2004); Końcówce (reż. Dragoljub Mutić, 1990). Reżyseruje sztuki i tworzy autorskie projekty teatralne. Jest członkiem Pen Clubu Bośni i Hercegowiny i Stowarzyszenia Pisarzy Bośni i Hercegowiny. Pracuje jako reżyser i dramaturg w Teatrze Prijedor w Republice Serbskiej.

Miłosz Waligórski

Miłosz Waligórski (ur. 1981) – slawista i hungarysta. Laureat Nagrody im. Adama Włodka (2015) i Bydgoskiej Nagrody Literackiej „Strzała Łuczniczki” (2018). Tłumaczy z węgierskiego, słowackiego i serbsko-chorwackiego. Przełożył m.in. powieści Lajosa Grendela, Maroša Krajňaka, Miljenka Jergovicia, Jeleny Lengold, Petera Balki, Tanji Stupar-Trifunović; zbiory poezji Istvána Keménya, Darka Cvijeticia, Dejana Aleksicia, Any Ristović, Mai Urban; zbiory Dževada Karahasana, Ota Horvata czy reportaże Andreja Bána. Z Izą Zając przełożył prozę Víťa Staviarskiego oraz powieść Danieli Kapitáňovej. Jest autorem przekładów z nowej liryki serbskiej zawartych w antologii Serce i krew (2015). Współtłumacz Opium Gézy Csátha (2016). Wydał sześć tomów wierszy: 36 sposobów na pustkę (2012), 32 ślady ku (2015), Długopis (2017), Sztuka przekładu (2018), Ziele i zoo (2019, razem z Anną Waligórską), Wiele mieszkań (2021) oraz zbiory opowiadań: Kto to widział (2016), Małe prozy (2016, razem z Anną Waligórską) i Pięć i pół kobiety (2022). Mieszka i pracuje w Nowym Sadzie.