Aglomeracja

Nigdy nie byli pewni że wiosna powróci,
Zakopani w zaspach,
Nie wiedzieli czy słońce zdoła jeszcze
Je roztopić
I co roku czekali poruszeni, by ujrzeć
Czy pączki znów się otworzą.

Jakże ekscytująco żyli! Jakże poruszające emocje,
Gdy każde zdarzenie miało za pasterza jakiegoś boga
Do którego należało się modlić, błagać go i wielbić,
Który oczekiwał poświęceń – rodzaj metafizycznej łapówki –
Aby spełnić swój obowiązek.

A mniejsi bogowie byli, z kolei, zależni
Od innych bogów, silniejszych,
A dobrym bogom przeciwstawiali się inni bogowie, mściwi,
I każdy centymetr kwadratowy był zaludniony
Przez liczne hierarchie niewidzialnych istot
Pośród których cudem było przemknąć
Tak, by nie przeszkadzać nikomu.

Aglomeraţie

Ei nu erau niciodată siguri că primăvara revine,
Îngropaţi în nămeţi,
Nu ştiau dacă soarele va mai fi în stare să-i topească
Şi în fiecare an aşteptau cu emoţie să vadă
Dacă mugurii se mai deschid încă o dată.

Ce palpitant trăiau! Ce tulburătoare emoţii,
Când fiecare întâmplare era păstorită de-un zeu
Care trebuia invocat, implorat , linguşit,
Care aştepta jertfe – un fel de mită metafizică –
Ca să îşi facă datoria.

Şi zeii mici depindeau la rândul lor
De alţi zei mai puternici,
Şi zeilor buni li se opuneau alţi zei, răzbunători,
Şi fiecare centimetru pătrat era populat
Cu nenumărate ierarhii de fiinţe nevăzute
Printre care era o minune să te strecori
Fără să deranjezi pe cineva.