Il-qalb trid tiġbed ’l hawn. Is-saqajn ’l hemm.
U viċiversa. Ma jiftiehmu qatt.
Filli jaqbdu t-triq lejn l-ilqugħ tal-bosk,
filli jduru lejn il-beraħ tax-xatt.
Kultant ma nafx għandix kontroll fuq ġismi
jew jienx marbut ma’ ħjut f’idejn xi ħadd.
Kultant inkun irrid nibbies, ninġazza,
u naqa’ silġa silġa sa ninħatt.
Jiem twal inwitti u nagħqad l-istess ċrieki
forma ta’ tmienja tħaffer fil-ħamrija.
Tmienja fuq tmienja, klessidra mimduda
li fiha r-ramel jorqod l-isbaħ raqda.
Tmienja fuq tmienja, in-nuċċali għadu ġdid
mitluq fuq l-iskrivanija mutraba.
Tmienja fuq tmienja, il-manetti ma’ jdejja
biex ma niżbaljax l-enneżimu żball.
Tmienja fuq tmienja, daqs l-ittri t’isimha
jiżfnu fost is-sħab sa s-sema jinħall.
Tmienja fuq tmienja, daqs saqajn il-brimba
tinseġ l-għanqbut fl-erba’ kmamar tal-qalb,
daqs it-tentakli tal-qarnita mqabbda
ma’ tifkira mhix tħallini ninqala’
mill-istess tmienja tħaffer tħaffer fl-art.
Tmienja fuq tmienja, l-età infinita
fejn għadni mistoħbi wara l-prinjola
tpetpet bil-boċċi u bil-lellixiet,
imwerwer wisq biex naffaċċja ’l missieri
jidfen lil ommi tixher fit-tapit.
Serce pragnie skręcić w tę drogę. A stopy w drugą.
I na odwrót. Nigdy nie mogą się zgodzić ze sobą.
Raz obierają drogę do schroniska w lesie,
kiedy indziej skręcają wprost nad morze.
Czasem nie wiem, czy mam władzę nad ciałem,
czy może ktoś pociąga mną za sznurki.
Czasem wolałbym zastygnąć, skamienieć
i blok za blokiem rozpaść się, by na koniec runąć.
Długie dni zataczania tych samych kręgów
na kształt ósemek drążących ziemię.
Ósemka za ósemką, leżąca klepsydra,
w której piasek spokojnie ucina sobie drzemkę.
Ósemka za ósemką, nowiutkie okulary
porzucone na pokrytym kurzem biurku.
Ósemka za ósemką, zakuty w kajdany
uniemożliwiające popełnienie kolejnego błędu.
Ósemka za ósemką, litery jej imienia
tańczące z chmurami, aż rozpłynie się niebo.
Ósemka za ósemką niczym nogi pająka
tkające pajęczynę w czterech komorach mojego serca,
niczym szybko zaciskające się macki ośmiornicy
i wspomnienie, które nie pozwala mi przestać
kreślić tych ósemek drążących wciąż ziemię.
Ósemka za ósemką, nieskończony wiek,
w którym wciąż chowam się za choinką
połyskującą w bombki i łańcuchy,
zbyt wystraszony, by stawić czoła ojcu,
gdy zakopuje krzyczącą matkę pod dywan.