Iztēlojies,
ka tu esi homoseksuāls vīrietis Ugandā
vai sirms baložu pārdevējs Jeruzalemē,
mirkli pirms viss taps piepildīts,
iztēlojies,
ka esi bērns, kurš skatās
no pagātnes tumsas,
kā vecāki melo par viņa nāvi,
iztēlojies,
kā tu esi šī bērna māte,
kura ir piedzīvojusi kaut ko sliktāku
nekā dzirdēt, ka viņas vīrietis ir desmitgadīgās meitas vīrs.
Iztēlojies,
ka tu esi sieviete Indijā,
kuru izmet no autobusa kopā ar draugu,
iztēlojies,
kas aug tur ceļa malā, kādas saknītes,
kādi kukainīši pārrāpo tev pāri,
kā pulsē tava dzīvība pirkstu un matu galos,
bet tava dvēsele klusē,
tava dvēsele klusē.
Asiņu kaķpēdiņas,
mīļotā stiegrā roka,
saules svelošais glāsts,tu paver acis,
viens plakstiņš aizēnots sarkanu miglu,tālumā stiepjas ceļš,
saules tveicē izskatās,
kāds pa to nāk,
acu plakstiņš aizvilkts ar sarkanu miglu,
bērni uzspurdz virs putekļu mākoņiem,
savācas ļaudis paskatīties uz tevi,
kura šoreiz ir kritusi,
savācas ļaudis,
katram azotē akmens.
Asiņu kaķpēdiņas,
mīļotā stiegrā roka,
saules svelošais glāsts,
tava ēna pār tevi noliekusies,
par agru, par agru, par agru,
no krusta krīt melna ēna,
un saule netiek tam cauri,
mazliet elpas tavam pēdējam vaidam,
paiet trīs dienas,
klusums,
pie brūcēm nosēta auguma
kāda slepkavas māte
raksta ar pirkstu zemē:
tu atnāci vienu reizi,
ko lai mēs darām pēc tam.
Iztēlojies,
ka tas notiek ik dienas,
naglas, kauliņi, etiķis, vaids,
esi ienācis kāzu namā no tumsas,
un neviens tev neskatās sejā,
nav atlicis vairs tik daudz laika,
lai izmestu tevi ārā,
visi aizlīmē logus un iepērk pārtiku pasaules galam.
Tu ieklausies,
kaut kur tālumā četrus vējus
aizjūdz mākoņu laidaros
zibens.
Wyobraź sobie,
że jesteś homoseksualnym mężczyzną w Ugandzie
albo siwym sprzedawcą gołębi w Jerozolimie,
chwilę przed tym, gdy wszystko się dokona,
wyobraź sobie,
że jesteś dzieckiem, które patrzy
z ciemnej przeszłości,
jak rodzice kłamią na temat jego śmierci,
wyobraź sobie,
że jesteś matką tego dziecka,
która przeżyła coś znacznie gorszego,
niż usłyszeć, że jej mężczyzna jest mężem dziesięciolatki.
Wyobraź sobie,
że jesteś kobietą w Indiach,
którą wraz z chłopakiem wyrzucono z autobusu,
wyobraź sobie,
co rośnie tam na poboczach, jakie korzenie,
jakie robaki cię obłażą,
jak życie pulsuje w końcówkach palców i włosów,
ale twoja dusza milczy,
twoja dusza milczy.
Krwawe astry,
kochana żylasta ręka,
piekący dotyk słońca,
otwierasz oczy,
jedna z powiek zalana czerwoną mgłą,
w dali rozciąga się droga,
w słonecznym skwarze wydaje się, że
ktoś nią idzie,
powiekę zasnuwa czerwona mgła,
dzieci sfrunęły w chmurach pyłu,
zbierają się ludzie, by popatrzeć na ciebie,
tę, która znów upadła,
zbierają się ludzie,
u każdego kamień za pazuchą.
Krwawe astry,
kochana żylasta ręka,
piekący dotyk słońca,
twój cień kładzie się nad tobą,
za wcześnie, za wcześnie, za wcześnie,
z krzyża pada czarny cień,
słońce go nie dosięga,
bierzesz oddech na ostatni jęk,
mijają trzy dni,
cisza,
przy łotrze
całym we krwi matka
pisze palcem na ziemi:
przyszedłeś tylko raz,
co mamy czynić potem?
Wyobraź sobie,
że dzieje się to codziennie,
gwoździe, kości, ocet, jęk,
z ciemności wchodzisz do domu weselnego,
nikt nie patrzy ci w twarz,
nie zostało już wiele czasu,
żeby cię wyrzucić,
wszyscy zaklejają okna i kupują prowiant na koniec świata.
Wsłuchujesz się –
gdzieś w oddali cztery wiatry
zaprzęga w zagrodach chmur
błyskawica.